İNSAN NE İLE YAŞAR, TOLSTOY


Bütün insanlar kendi başlarına nasıl mutlu olabileceklerine kafa yormakla değil, sırf insanın özünde var olan sevgi sayesinde hayatta kalırlar. (s.44)
İnsanlara her ne kadar hayatta kalmalarının sebebi kendi çabalarıymış gibi gözükse de hakikatte onları yaşatan sadece sevgidir. Kim yüreğinde sevgi taşırsa o sevgi Rabbindendir ve Allah o kişinin yüreğindedir, çünkü varlığın sebebi sevgidir. (s.45)
Önemli olan tek bir an vardır, o da şimdi’dir. En önemli an şu an’dır çünkü bir tek ona sözümüz geçer. İnsana en gerekli olan kişi şu an yanında olan kişidir. Çünkü hiç kimse günün birinde bir başkasına işinin düşüp düşmeyeceğini bilemez. Ve de insan için en önemli uğraşı o an yanında olan kişiye iyilik yapmaktır. Zira bu, insanın yeryüzüne gönderiliş gayesidir.(s.54)
İnsana ne kadar toprak lazım. Uşak küreği alarak efendisinin içine sığabileceği büyüklükte bir mezar kazdı ve efendisini bu mezara gömdü. Başından topuklarına kadar yüz seksen santim uzunluğundaki bir toprak parçası Pahom’a yetip artmıştı bile. (s.85)
Allah gerçeği bilir. Ama bekler… (s.87)
Nefret gözlerini kör etmiş senin. Başkalarının işlediği günahları görüyorsun tek, kendi günahlarını hiç görmüyorsun.
Düşmanlık her zaman iki taraf arasında olur. Onun yaptığı kötülükleri görüyorsun da kendi yaptıklarını neden görmüyorsun? Kötü olan taraf sadece o olsaydı ve sen iyi olan taraf olsaydın arada düşmanlık filan olmazdı. (s.114)
Birinden kötü bir söz işitirsen sessiz kal, kendi vicdanı rahat bırakmasın o kişiyi. Kendi vicdanı onu paylayacaktır. Yumuşayacak ve seni dinleyecektir. (s.115)


Bu bölüm 13718 defa görüntülenmiştir.